”Ο Στενήμαχος (ή Χωροπάνι όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι) είναι χωριό της Ημαθίας που υπάγεται διοικητικά στον διευρυμένο Δήμο Νάουσας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 153 μέτρων στους πρόποδες του όρους Βέρμιο, απλωμένος στον εύφορο κάμπο της  Νάουσας. Βρίσκεται 7 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Νάουσας, ενώ απέχει 13 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νομού, τη Βέροια. Οι κάτοικοι του ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και την γεωργία αλλά και με την αμπελουργία. Η παλαιά ονομασία του ήταν Διχαλεύρι. Μεταγενέστερα αποκαλούνταν Χωροπάνι και άλλαξε το 1953, όταν το χωριό ονομάστηκε Στενήμαχος, όπως και η βουλγαρική πόλη Ασένοβγκραντ της Ανατολικής Ρωμυλίας απ’ όπου και κατάγεται η πλειονότητα των κατοίκων του χωριού. Τη δεκαετία του 1960 ο Στενήμαχος, όπως και η ευρύτερη περιοχή, γνώρισε σπουδαία βιομηχανική ανάπτυξη. Το 1967 λειτούργησε για πρώτη φορά ένα από τα διασημότερα οινοποιία της Ελλάδας, το οινοποιείο Μπουτάρη. Επίσης στο Στενήμαχο είχαν έδρα και άλλες βιομηχανικές μονάδες της Νάουσας, κυρίως κλωστοϋφαντουργίες. Στην περιοχή σώζονται τα ερείπια του παλιού οικισμού «Διχαλεύρι» και η οικία του «Γέρου Καρατάσου», διάσημου οπλαρχηγού στην επανάσταση της Νάουσας. Από το 1998 με το νόμο Καποδίστρια , το χωρίο ανήκει στο Δήμο Νάουσας. Σήμερα, αριθμεί περίπου 780 μόνιμους κατοίκους,,

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%82_%CE%97%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82

Το κουρμπάνι του Αγίου Τρύφωνα

Οι φωτογραφίες είναι από το κουρμπάνι του Αγίου Τρύφωνα στον ομώνυμο λόφο της τοπικής κοινότητας. Πολλοί οι πρόσφυγες από τα αντίστοιχα μέρη της Ανατολικής Ρωμυλίας, που εγκαταστάθηκαν στη φιλόξενη γη της Ημαθίας, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών. Τα ήθη και τα έθιμα όμως των γεωργών- αμπελοκαλλιεργητών, για τον προστάτη Άγιο τους, Τρύφωνα, δεν άλλαξαν. Τα καζάνια με τα κρέατα βράζουν όλο το βράδυ, για να προσφερθούν στους πιστούς, μετά τη Θεία Λειτουργία, μαζί με λίγες ρόγες σταφυλιού και φυσικά μπόλικο κρασί και τσίπουρο.

Ο Τοπικός Μορφωτικός Σύλλογος «Ο Καρατάσος» παρουσιάζει ανατολικορωμυλιώτικους χορούς με ανάλογες φορεσιές και ακολουθεί λαϊκό γλέντι με παραδοσιακά τραγούδια και όργανα και φυσικά με την αυθόρμητη συμμετοχή ντόπιων και επισκεπτών.